راجع به سمن

چند روزه دارم متن‌های دوستام که توی جامعه نرم‌افزار آزاد رو راجع به موضوع تشکیل سمن. تقریبا می‌شناسمشون و آدم‌های خوبین فقط به نظرم خیلی دیگه دارن به جزییات اشاره می کنن تا همدیگه رو رنده کنن. البته به وضوح یک سری حساب‌های صاف نشده قبلی هم قاطی موارد مورد بحث هست. به نظرم یه مقدار کلی به قضیه نگاه کنیم و وارد جزییات مربوط به افراد نشیم بهتره. من مخالف انفعال هستم. تا جایی که وقتمون اجازه بده به بهتر شدن اوضاع آزادی نرم‌افزار در کشور بپردازیم. بعید می‌دونم کسی سر این یه مورد هم مخالفت کنه و بگه انفعال خوبه! این مواردی که مطرح می‌کنم رو همتون می‌دونید و صرفاً جهت یادآوری عرض می‌کنم. دوستان به زمینی که داریم توش بازی می‌کنیم، دقت کنید. ما توی کشوری زندگی می‌کنیم که دولت تمایلی به کوچک شدن نداره.دولت یک هولدینگ سیاسی بزرگه که دوست داره بازوهای دخالت‌گرش توی هر زمینه‌ای باشه تا در مواقعی که لازم می‌دونه دخالت کنه. مثال‌های این رفتار بسیار بسیار زیاده. من فوتبال رو مثال می‌زنم. تقریباً به قدمت جمهوری اسلامیه که حرف از خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس هست. چرا خصوصی نمیشه؟ چون اگر خصوصی بشه دولت حق دخالت در انتخاب هیئت‌مدیره و اعمال نفوذ رو از دست می‌ده. بنابراین زمان‌هایی که می‌خواد جام شهدا و امثالهم برگزار کنه ممکنه با مخالفت بخش خصوصی مواجه بشه. طرف بگه تیم خودمه دلم نمی‌خواد شرکت کنم. این اتفاقات برای دولت ناخوشاینده. اگر ببینه جایی داره خرج می‌کنه که به حرفاش عمل نمی‌کنه، فیتیله‌اش رو می‌کشه پایین. یا دست کم کمک‌هاش رو قطع می‌کنه(که دوباره برمی‌گردیم به شرایط حالا). دولت از طرفی هم علاقه‌ای نداره هزینه‌هاش رو زیاد کنه در حالی که هیچ قدرت تصمیم‌گیری بهش اضافه نکنه. بنابراین اگه یه ریال به جایی کمک کنه، یا حتی از لحاظ قانونی از چیزی حمایت کنه انتظار بازگشت متقابل رو داره. بنابراین اگر فکر می‌کنید که دولت اونقدر نجیب هست که یه سری زیرساخت فراهم کنه که ما به «صلاح خودمون» اوضاع نرم‌افزار آزاد رو بهتر کنیم، به نظر من اشتباه می‌کنید. دولت اونقدرها هم نجیب نیست. هم احمد، هم دانیال، هم مصطفی خودتون رو بارها و بارها به ما ثابت کردید. مثل قبل از این اتفاقات دوستتون داریم. هیچ تغییری در روابطمون ایجاد نمیشه.